چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری

دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

سحرم کشیده خنجر که ، چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من ؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

هر جا که هستی و از هرچه که در دسترس است احساس سپاس و نیایش داشته باش.

ولی مردم چنین نمی کنند آنان پیوسته درخواست چیزهایی را می کنند که ندارند.

و تو همیشه درخواست چیزهایی را خواهی کرد که نداری.

زندگی کوتاه است و همیشه میلیون ها چیز کسر است.

مردم در چیزهایی که دارند زندگی نمی کنند آنان در چیزهایی که ندارند زندگی می کنند.

برای همین است که زندگی شان تهی است و هرگز غنی و سرشار نیست.

وگرنه همه آنقدر غنی هستند که اگر بدانند چگونه از آن لذت ببرند حتی امپراطوران نیز به آنان حسادت خواهند کرد.

ای دوست من بیا از من بپرس....و عشق.......

عشق چیزی جز ظهور مهر نیست .....

                    عشق یعنی مهر بی چون و چرا ؛

                         عشق یعنی کوشش بی ادعا .....

                             عشق یعنی مهر بی اما اگر ؛

                                 عشق یعنی رفتن با پای سر .....

                                   عشق یعنی دل تپیدن بهر دوست ؛

                                     عشق یعنی جان من قربان اوست .....

                                        عشق یعنی خواندن از چشمان او ؛

                                          حرفهای دل بدون گفتگو .....

                                           عشق یعنی عاشق بی زحمتی ؛

                                           عشق یعنی بوسه بی شهوتی .....

                                            عشق ، یار مهربان زندگی ؛

                                          بادبان و نردبان زندگی .....

                                     عشق یعنی دشت گلکاری شده ؛

                                   در کویری چشمه ای جاری شده .....

                            یک شقایق در میان دشت خار ؛

                       باور امکان با یک گل بهار .....

                     در خزانی برگریز و زرد و سخت ؛

                   عشق تاب آخرین برگ درخت .....

                    عشق یعنی روح را آراستن ؛

                    بی شمار افتادن و برخاستن

                       عشق یعنی زشتی زیبا شده ؛

                             عشق یعنی مهربانی در عمل ؛

                                  عشق یعنی گل به جای خار باش ؛

                                    پل به جای اینهمه دیوار باش .....

                                  عشق یعنی یک نگاه آشنا ؛

                                  دیدن افتادگان زیر پا .....

                              عشق یعنی تنگ بی ماهی شده ؛

                          عشق یعنی ماهی راهی شده .....

                      عشق یعنی آهویی آرام و رام ؛

                   عشق صیادی بدون تیر و دام .....

                 عشق یعنی برگ روی ساقه ها ؛

                عشق یعنی گل به روی شاخه ها .....

                 عشق یعنی از بدیها اجتناب ؛

                    بردن پروانه از لای کتاب

مرادربیستون برخاک بسپارید که تاشب ها     

غم بی هم زبانی رابرای کوه کن گویم

بگویم عاشقم، بی همدم،دیوانه ام،مستم         

 نمیدانم کدامین حال ودردخویشتن گویم

ازان گمگشته ی من هم نشانی اورای قاصد   

که چون یعقوب نابیناسخن باپیرهن گویم

تومیایی به بالینم ولی اندم که درخاکم         

خوشامدگویمت امادراغوش کفن گویم